Adem (as) günehı işlediği andan itibaren son derece pişman oldu.
Cennet elbiseleri üzerinden sıyrılınca utancından kaçmaya başladı. Yüce Allah ‘Ey Adem benden mi kaçıyorsun?’ diye buyurdu.
Hz. Adem (as), ‘Hayır ya Rab! Senden nereye kaçabilirim ki? Ama senden çok utanıyorum’ dedi.
Sonra Allah’a kendisini affetmesi için yalvarmaya başladı. Allah ona nasıl dua etmesi ve ne şekilde tövbe etmesi gerektiğini ilham etti.
O zaman Hz. Adem (as) şöyle yalvarmaya başladı.
‘Ey Rabbimiz!
Biz kendi nefsimize zulmettik. Eğer sen bizi affetmez ve bizi korumazsan biz gerçekten hüsrana uğrayıp helak olanlardan oluruz’
Yüce Allah Hz. Adem (as) yeryüzüne indirdiği ve şayet samimi bir şekilde tövbe ederek emirlerine bir daha karşı gelmezse affedip cennete alacağını vaat etti.
Yüce Allah Hz. Adem’in (as) günahı kasıtlı olarak değil, kendisine yaptığı uyarıyı unutmuş olmasından dolayı işlediğini bildiği için Adem’e ‘insan’ dedi.
İnsan nisyan kökünden alınan bir kelime olduğu için nisyana, yani unutmaya müpteladır. Affedici ve merhametli olduğu için de Adem’in tövbesini kabul etti ve onu kendisine Peygamber yaptı.
